Bardzo martwię się o zachowanie mojego syna, który jest bardzo agresywny. Taki sam był jego ojciec, który opuścił nas, gdy syn miał zaledwie dwa latka. Teraz syn ma 20 lat i gdy się denerwuje niszczy wszystko, co ma pod ręką. Nieważne, czy jest to drogi telefon (potrafi nim rzucić o ścianę) czy moje okulary. Kiedyś uderzył nawet swoją koleżankę.
Oczywiście później przeprasza za swoje zachowanie, zapewnia, że bardzo żałuje, ale ja wiem, że podobna sytuacja się powtórzy. Swoim zachowaniem prezentuje dwa oblicza – dobrego studenta i człowieka, który nie panuje nad swoimi emocjami i agresywnym zachowaniem. Czy powinnam namówić syna na wizytę u psychiatry?
Odpowiada Sławomir Wolniak, lekarz specjalista psychiatra, ordynator Kliniki Wolmed w Dubiu k. Bełchatowa
Z tak krótkiego opisu trudno wywnioskować, czy Pani syn cierpi na zaburzenia osobowości, czy też jego agresywne zachowanie wynika z uszkodzeń w układzie nerwowym. By to stwierdzić, należy skonsultować się ze specjalistą – psychiatrą lub psychologiem. Będą oni mogli wykluczyć (lub potwierdzić) tzw. zaburzenia organiczne, wynikające z zaburzeń struktury narządów odpowiedzialnych za życie psychiczne, w tym mózgu.
Człowiek dorosły, który w trudnych chwilach, wymagających rozwiązania problemów, sięga do przemocy, może mieć po prostu zły charakter, ale przyczyny takiego zachowania mogą mieć również związek z trudnym dzieciństwem, być skutkiem choroby, urazu, choroby psychicznej lub uzależnienia, np. od substancji psychoaktywnych.
Agresorzy często pochodzą z rodzin, w których występowała przemoc – niekoniecznie musieli być jej ofiarami, ale na przykład świadkami przemocy pomiędzy rodzicami.
Osoba, która dopuszcza się przemocy, używając siły wobec innych osób, może kierować się różnymi intencjami, np.: chęcią wyrządzenia krzywdy, wywołaniem zmiany w zachowaniu danej osoby lub zrealizowaniem osobistych celów. Agresja i stosowanie przemocy wynikają z potrzeby rozładowania napięcia, są skutkiem pojawienia się silnych emocji, które powodują utratę kontroli nad zachowaniem.
Często jest tak, że agresywne osoby, napotykając na swojej drodze problemy, z którymi nie mogą sobie poradzić, mają poczucie utraty kontroli nad własnym życiem oraz utraty kontroli nad własnym zachowaniem. Prowadzi to do wyżywania się na bliskich za niepowodzenia będące udziałem osoby agresywnej. Taką osobę charakteryzuje mierna zdolność zwalczania frustracji, niska samoocena i niski poziom kontroli impulsów. Nierzadko próba komunikowania się z taką osobą, próba wyjaśnienia jej swoich racji, wywołuje złość, frustrację oraz impulsywną reakcję, z rękoczynami włącznie.
Warto się zastanowić i zaobserwować, czy agresywna osoba nie ma skłonności do uzależnień od substancji psychoaktywnych (np. alkoholu, narkotyków). Wpływ na takie zachowanie może też mieć wiele chorób (mogą one dawać odległe następstwa w postaci zaburzeń procesów poznawczych). Wśród nich można wymienić: zaburzenia endokrynologiczne, choroby układu krążenia, a także choroby organiczne tkanki mózgowej, guzy, urazy mózgu. Agresja może przejawiać się również podczas depresji z pobudzeniem.
Polecamy: Agresja słowna, czyli kiedy słowa ranią
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!